کد مطلب:9688 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:447

گنجینه کتابخانه » اجتماعی و فرهنگی

آسيب هاي اجتماعي (2)

بسم الله الرحمن الرحيم

الهي انطقني بالهدي و الهمني التقوي



بحث ما در آستانه ي تولد حضرت زينب، روز پرستار پخش مي شود. اين روز عزيز را به همه ي مردم و به پرستارهاي عزيز تبريك مي گويم. يك حديث براي پرستاري الآن در ذهنم هست مي گويم. بعد بحثم چيز ديگر است. ولي حالا روز پرستار مي ارزد كه اين حديث را بخوانم. اصولاً همه ي كارهايي كه خدمات است، حالا چه خدمات امنيتي، رفاهي، آتش نشاني، نظافت شهر، پليس، اورژانس، اصلاً شما به كارهاي خدماتي نگاه كم نكنيد.

1- خدمت به ديگران، شركت در كارهاي نيك آنان

عدّه اي مكّه رفتند. كفش هايشان را پهلوي يك نفر گذاشتند. گفتند: تو از اين كفش ها حفاظت كن. ساك و نمي دانم كفش و هرچه داشتند، اسباب، وسايل دستي را پهلوي او گذاشتند،گفتند: تو بنشين محافظ اينها باش. ما برويم اعمال حج را انجام بدهيم. دور خانه ي خدا طواف كنيم. حضرت به آن كسي كه پهلوي كفش ها نشسته بود، فرمود: تو كه حافظ كفش هستي ثوابت كمتر از آن كسي كه طواف مي كند، نيست. يك وقت انسان غصه نخورد كه اين چه شغلي است. نه جمعه داريم، نه پنجشنبه داريم. نه تابستان داريم. نه زمستان داريم. كار سخت است. درآمدش نمي دانم، كارهايي هست درآمدش بيشتر است، رفاهش بيشتر است. كار ما هم درآمدش يا ناقص است، يا كم است، يا متوسط است، كارش هم سخت است. اين براي خدمات.

و اما پرستارها. گروهي مكه رفتند. در مدينه يكي مريض شد. يك نفر گفت: من پهلوي اين بيمار مي مانم، براي اين بيمار غذا درست مي كنم. باقي ها حرم پيغمبر رفتند. حضرت فرمود: ثواب آن پرستاري كه كنار بيمار بايستد و براي بيمار غذا درست مي كند، ثواب او كمتر از شما كه آمده ايد زيارت پيغمبر نيست.

خدمات در خانه هم همينطور است. بنده اگر در تلويزيون حديث مي گويم، حتماً همسر من در كار من شريك است. نبايد او بگويد: چرا من غذا درست كنم، شوهر من در تلويزيون بلبل زباني كند؟ اگر كار من، اگر، اگر كار من ثوابي داشته باشد، همسر من، آن راننده اي هم كه مرا آورده او هم شريك است. آن كسي كه برق اينجا را تعمير كرد. آنكسي كه پشت دوربين ايستاده است. آنكسي كه اين چاله و چوله هاي خيابان را صاف مي كند كه من به مقصد برسم. يعني خلاصه قرآن مي گويد: «بَعْضُكُمْ مِنْ بَعْض » (آل عمران/195) همه از همديگر هستند و همه در كارهاي خير هم شريك هستند. آنجا هم كه نمي توانيم شريك باشيم، حتي با دعا مي توانيم شريك باشيم.

در يكي از جبهه ها پيروزي پيش آمد. يك نفر به اميرالمومنين گفت: كاش فلاني بود اين پيروزي امروز ما را مي ديد. حضرت فرمود: او در اين پيروزي شريك است. گفت: آخر او نيست. مرحوم شده است. فرمود: چون دل او با ما است، در اجر ما شريك است. يعني اگر ما دلمان اين باشد در همه ي خيرهاي هستي مي توانيم شريك باشيم، الآن در آفريقا، در اروپا، در آمريكا، در اسپانيا، در آن طرف دنيا يك كار خيري مي شود شما اگر به آن كار خير دل ببندي و علاقه مند شوي و به آن كار خير دعا كني، لازم نيست كه شما مي گويي: رزمندگان ما را وقتي دعا مي كني پيروزشان بفرما، را لازم نيست در ايران جنگ شود. بالاخره وقتي مي گويي: رزمندگان ما را، هرجا به اسم اسلام يا مسلماني با يك غير مسلماني درگير شدند، شما در پيروزي آن مسلمان شريك هستي. چون دائماً دعايشان كردي. ما مي توانيم با نيّت خود در همه ي خيرها شريك باشيم. به هر حال روز پرستار را تبريك مي گوييم. زينب كبري هم، من اين را يكي دو بار در تلويزيون گفتم. اجازه بدهيد تكرار كنم.

2- حضرت زينب(سلام الله عليها)، پرستار بازماندگان واقعه عاشورا

اخيراً در دانشكده ي دكتراي مديريت يك بحثي، شاخه اي باز شده به نام مديريت بحران! مديريت بحران يعني يك مثلاًحادثه اي مثل بم كه پيدا مي شود كه مردم اين رقمي عزيزهايشان را از دست دادند، خوب اصلاً استاندار كرمان، فرماندار بم، اصلاً مسئولين، امام جمعه، اصلاً همه ي مسئولين نمي دانند چه كنند؟ اينجا يك مديريت بحران مي گويند كه از همه ي ايران از همه ي استان هاي مجاور مي روند كمك مي رسانند. مديريت بحران، در رشته ي مديريت يك شاخه دارد. واقعاً اگر خواسته باشيم بگوييم مديريت بحران را در كره ي زمين، اول مدير بحران چه كسي است بايد بگوييم: زينب كبري! عصر عاشورا واقعاً بحران بود. صبح همه چيزي داشت، عصر هيچ چيز نداشت. ما رئيس جمهورمان كه مي خواهد سخنراني كند، به هر حال از قبل بايد متني كه مي خواهد بخواند، تنظيم كند. افرادي به او كمك كنند. به او اطلاعات بدهند. يك متن دو صفحه اي مي خواهد بنويسد حتماً اگر فكر نكند،... زينب كبري سخنراني هاي سنگين، آن هم در مقابل يزيد و ابن زياد، بعد تسلط بر اعصاب خود، روحيه دادن به همه ي اسرا، پاسداري از امام سجاد، نقل روايات امام سجاد به جامعه، واقعاً مديريت بحران است. اگر خواسته باشند بگويند: فوق پروفسورهاي مديريت بحران در تاريخ اسلام، مي گوييم: زينب كبري! قصّه ي حضرت زينب را ساده نگيريد. ساده نگيريد. بسياري از تحصيل كرده هاي درجه يك ما يك حادثه برايشان رخ بدهد، همه چيزشان به هم مي ريزد. 165 موشك در دزفول افتاد. يكي از اين موشك هايي كه زمان جنگ در دزفول افتاد، در دانشكده ي روانشناسي غرب بيافتد، اساتيد دانشكده ي روانشناسي، رواني مي شوند. آدم همه چيزش را از دست بدهد تازه بگويد: «مَا رَأَيْتُ إِلَّا جَمِيلًا» (بحار الانوار/ج45/ص115) من هرچه مي بينم زيباست. خدا را شكر كه ما يك چنين عناصري در تاريخ مان داريم. الگوهايي داريم كه هيچ مكتبي ندارد.

بحث ما چه بود؟ در جلسه ي قبل موضوعمان آسيب هاي جامعه بود. گناه علني، شايعه، افسردگي، زخم زبان، نفاق، 4، 5 مورد را گفتيم. اين جلسه هم چند تا ديگر را مي گوييم. ادامه ي بحث قبلي. موضوع: دنباله ي بحث قبل، آسيب ها در جامعه.

3- نقش حاكمان نااهل در آسيب هاي اجتماعي

پنجم: حاكميت نااهل؛ اگر در يك منطقه اي يك آدمي كه اهليت ندارد حاكم شود، اين يكي از... چون «الناس علي دين ملوكهم» (بحار الانوار/ ج 103/ ص 7)، «وَ اتَّبَعُوا أَمْرَ كُلِّ جَبَّارٍ عَنيد» (هود/59) قرآن مي فرمايد: عده اي دنبال جبّار و عنيد مي رفتند. مي دانستند اين ستمگر است ولي باز هم مي گفتند: جاويد شاه! الآن به لطف خدا طوري شده كه اگر بالاترين مقام كشور، امام، مقام معظم رهبري، اگر يك گناه كبيره را از او ببينيد اصلاً ديگر رهبر كه نيست، مرجع تقليد هم نيست. اصلاً به درد پيشنمازي هم نمي خورد. گواهي اش هم قابل قبول نيست. با كسي رودروايسي نداريم. اينكه انسان آن كسي را كه مسئول است اين عقل داشته باشد. يعني اهلش هم لازم نيست كه حتماً شرايط خاصي داشته باشد. در اين كار اهل باشد. ممكن است يك كسي نسبت به كارهاي ديگر اهليت ندارد. مثلاً بنده به درد خيلي از پست ها نمي خورم. اما به درد معلّمي مي خورم.در معلمي اهل هستم. ولو ممكن است صد تا پست ديگر پيش بيايد نسبت به آن پست ها نا اهل باشم. هركس آدم خوبي است به درد هر كاري مي خورد. مي گويند: آقا فلاني آدم خوبي است. خيلي خوب آدم خوبي است. ولي اينكاره... سابقه ي جبهه دارم. ما مخلص جبهه و رزمنده هاي جبهه هستيم. اما سابقه جبهه براي مسئوليت كافي نيست. آقا حافظ كل قرآن هستم. ما مخلص قرآن هستيم. اما حافظ قرآن به درد اين كار نمي خورد. ما الآن اينكاره مي خواهيم. حتي نماز اول وقت، گاهي وقت ها... مي گويند: «الصلاة في وقتها» (بحار الانوار/ج 41/ ص185) نمي گويد: نماز در اول وقت، يعني گاهي ممكن است يك شرايطي پيش بيايد كه اصلاً نماز اول وقت هم غلط باشد. الآن بايد نماز اول وقت را از خير مستحب بگذري، به اين كار برسي. الآن بايد به اين كار... در روايات داريم «صلاة في وقتها» نمي گويد: «في اول وقتها»، «في وقتها» يعني ممكن است الآن كه اين بيمار شكمش را پاره كردند، دارند عمل جراحي مي كنند، اين آقاي جراح الآن خواسته باشد برود نماز بخواند ممكن است بيمار بميرد. اينجا اول وقت ايشان بعد از عمل جراحي است. «الصلاة في وقتها» نه «في اول وقتها»! بله! اصل اين است كه آدم نماز اول وقت بخواند. اما در يك شرايطي اصلاً نماز اول وقت خواندن... مادر بچه اش گريه مي كند. نماز اول وقت بخواند يا بچّه؟ بچّه! بچّه! اگر ما بدانيم كه مستحباتي را انجام بدهيم مسجد خلوت مي شود. بايد از مراجع بپرسيم كه اگر اينجا يك اذان هم بين دو نماز بگويند و نافله بخوانند و نماز غفيله بخوانند و پول جمع كنند، براي يك سري كارها و اگر اين مراسم نماز جماعت كه بايد يك ربع طول بكشد ما سه ربع طول داديم، مسجدي كه بايد 500 نفر بيايند 200 نفر بيايند. اين جايز است يا جايز نيست؟ جايي هست كه آدم از مراجع بپرسد، بنده هم الآن نظري ندارم. از مراجع بپرسد.

همه جا مستحب، مستحب نيست. خيلي جاها اصلاً مستحب ها، مثلاً مي گويند: مستحب است كه آدم قبل از غذا نمك بخورد. حالا اين آقا آمده نشسته مي گويد: آقا ببخشيد! صاحبخانه بي زحمت نمك بياوريد. اين بنده خدا حالا حواسش پرت است. نمي داند نمكدان كجاست. نمك ها را سابيدند. در نمكدان ريختند، نريختند. اصلاً همه را قاطي مي كند، مي گويد: آقا نمك خواست. مي گويد: خاك بر سرت كنند. يا الله! مي رود به همه ي آشپز و نمي دانم تمام اطرافيانش را بد اخلاق مي كند كه آقا مي خواهد به مستحب انجام بده. آقا غذايت را بي نمك بخور، مردم آزاري نكن! گاهي وقت ها ما مي خواهيم يك مستحبي را انجام بدهيم يك عده اي را گير مي دهيم. وصيّت مي كنيم من را كجا خاك كنيد. بابا حالا برف است. پرواز نيست. آخر مشهد برف مي آيد. اينجا برف مي آيد. اين جنازه را چطور ببريم. تو زنده بودي ما را اذيت كردي، حالا هم مرده اي، اذيتمان مي كني. (خنده حضار) بايد مواظب باشيم در مستحبات مان مردم آزاري نكنيم. در وصيت هايمان مردم آزاري نكنيم. در خيلي از وصيت ها فتنه است. و لذا قرآن، خدا لطف كرده است. خداي حكيم جا گذاشته است. گفته: آنجا كه در وصيّت فتنه است عمل نكن. «فَمَنْ خافَ مِنْ مُوصٍ جَنَفاً» (بقره/182) اگر از آن كسي كه وصيت كرده مي ترسي كه فتنه شود، شما اينجا وصيت را عوض كن. البته زير نظر يك اسلام شناس، يك عالم ربّاني، باز شما دو شاخه تلفن را در برق نزني بدتر كني. زير نظر يك اسلام شناس بگو: آقا يك چنين وصيتي است ولي اگر ما امروز به اين وصيت عمل كنيم، در اين فاميل فتنه مي شود. مسأله ي وصيت اهل مي خواهد. هر كاري يك اهلي دارد. قرآن هم سفارش كرده كه امانات را به اهل آن بسپاريد. به كسي كه اين كاره است. شما از امام ياد بگيريد. عزيزترين فرد بعد از حضرت مهدي (ع) حضرت امام بود. اما روز عاشورا كه مي خواست روضه بخواند، مرحوم كوثري مي آمد روضه مي خواند. امام همه چيز بود اما روضه خوان كه نبود. در روضه خواني آقاي كوثري مي آمد روضه مي خواند. نمي شود گفت: چون من امام هستم مثلاً بايد مداحي هم بكنم. خيلي ها فكر مي كنند چون پدر شهيد هستند. چون سابقه ي جبهه دارند. چون فوق ليسانس هستند. چون نمي دانم پسر فلاني است. چون نمي دانم فلان جا كمال دارد، پس بايد اين كار را هم بكند. نخير! آن كمالش قبول است ولي اين اصل را ما قبول نداريم. گاهي قبول داريم، گاهي هم نداريم. مسأله ي...

4- تحقير و تملّق از آسيب هاي رايج در جامعه

يكي از آسيب ها تحقيرها و تملّق ها است. هردو بد است. براي تملق گفتند: «إِذَا مُدِحَ الْفَاجِرُ» اگر يك نامردي را ستايش مي كني، «اهْتَزَّ الْعَرْش ]الله[» (بحار الانوار/ج74/ص152) عرش خدا به لرزه درمي آيد. كه شما داري يك نا اهل را بالا مي بري. بالا بردن نا اهل تملّق است. از طرفي تحقير هم درست نيست. قران راجع به فرعون مي گويد: «فَاسْتَخَفَّ قَوْمَه فَأَطاعُوه » (زخرف/54) فرعون مردم را تحقير مي كرد. هم تحقير گناه است، هم تملّق. انصاف!

اميرالمومنين مي فرمايد: خوبي كه ديدي اگر بيش از خوبي تعريف كردي، «ملق» ملق يعني تملّق است. چاپلوسي است. اگر كمتر گفتي، حسادت داري. معلوم مي شود خوبي مردم را تحمل نمي كني. اگر ميانه، به اندازه ي كمالش تعريف كردي، يعني انصاف داري. در گفتگو ها گاهي وقت ها تملّق مي كنند.

مي گويند: خانمي، پيرزني از دنيا رفته بود دفتر آقايي، نوشت كه به آن پسر پيرزن گفته بود كه: خبر فوت مادر شما را به حضرت آيت الله العظمي فلاني اطلاع داديم، ايشان به شدت ناراحت شدند. آوردند آقا امضا كند، وقتي رفت امضا كند، گفت: به شدت ناراحت نشدم. اين تملّق است. برويد عوض كنيد. «شدت» را از نامه برداشتند. نوشتند: خبر فوت مادر بزرگوار شما را به حضرت آيت الله العظمي اطلاع داديم، ايشان ناراحت شد و تسليت گفت. رفت امضا كند، گفت: ناراحت هم نشدم. (خنده حضار) بالاخره حالا سني از او آمده ديگر بايد مُرد ديگر. گفتند: خودت بگو! چه چيزي بنويسيم؟ گفت: بنويس خبر فوت مادر شما رسيد، خداوند ايشان را بيامرزد و به شما هم صبر بدهد. نه ناراحت شدم، نه به شدت. اينها يك چيزهايي است كه عرض كنم به حضورتان كه دائم آن را باد مي كنيم. استخفاف و تملّق.

5- خطر سكوت عالمان در برابر منكرات اجتماعي

سكوت عالم؛ شما منكر را مي بيني ساكت هستي. قرآن يك آيه داريم مي گويد: «لُعِن » كساني كه ملعون هستند، خدا لعنت، يعني چه كسي لعنت كرده است؟ «عَلي لِسانِ داوُد» (مائده/78) نه ما، پيغمبران بزرگواري لعنت كردند به كساني كه منكر را مي بينند و بي تفاوت هستند. بالاخره منكر را ديدي يك عكس العملي از خودت نشان بده. لااقل «وُجُوهِ مُكْفَهِرَّةٌ» (كافي/ج 1/ص60) عبوس كن. همچنين شما گل مي دهي و غنچه مي گيري، انگار نه انگار كه اين در حال گناه است. لااقل يك عبوس كنيد كه آنطرف احساس كند كه شما از او ناراحت هستي. از او ناراحت هستي. نه آدم بايد خوش برخورد باشد، نخير! ما داريم «وُجُوهِ مُكْفَهِرَّةٌ»، «وُجُوهِ مُكْفَهِرَّةٌ» يعني عبوس كردن. ما در اسلام عبوس داريم. «أَشِدَّاءُ عَلَي الْكُفَّار» (فتح/29) «وَ اغْلُظْ عَلَيْهِم » غليظ باش. به پيغمبر گفتند كه: اين علي بن ابي طالب، همه چيزش خوب است. يك خرده خشك است. خشن است. فرمود: «خَشِنٌ فِي ذَاتِ اللَّهِ» (بحار الانوار/ ج 21/ص 385) خشكي اش در...

زني از اشراف، سرقت كرده بود. گفتند: يا رسول الله! ايشان خيلي مهم است. از اشراف، قبيله ي فلان، خاندان فلان، شما دست ايشان را قطع نكن. فرمود: اصلاً علتي كه خداوند اقوام قبلي را هلاك كرد، اين بود كه فقرا كه گناه مي كردند، شلّاق مي خوردند، اغنيا كه گناه مي كردند، شلّاق نمي خوردند. رمز سقوطشان اين بود. بعد ديشب حديثش را ديدم. نوشته بود كه «لو سرقت فاطمة» (نهج البلاغه/ج 20/ص19) اگر فاطمه ي زهرا دخترم هم سرقت كند، دستش را قطع مي كنم. با كسي رودروايسي نداريم. قانون اساسي ما مي گويد: رهبر مردم با ساير افراد، در اجراي قانون يكسان هستند. يعني قانون براي همه قانون است. اميرالمومنين مي فرمايد: «إِنَّمَا هَلَكَ مَنْ كَانَ قَبْلَكُمْ حَيْثُ مَا عَمِلُوا مِنَ الْمَعَاصِي وَ لَمْ يَنْهَهُمُ الرَّبَّانِيُّونَ وَ الْأَحْبَارُ» (كافي/ج5/ص57) علت اينكه خداوند اقوامي را بد بخت كرد اين بود كه افرادي خلاف مي كردند، افرادي هم امر به معروف و نهي از منكر نمي كردند.

«آفة العامة العالم الفاجر» (غررالحكم/ح45) يكي از آسيب هاي اجتماع اين است كه دانشمندان ما تقوا نداشته باشند. دانشمند بي تقوا، دكتر است، دانشمند است، اما تقوا ندارد. مرض را تشخيص نداده، بي خود نسخه مي نويسد. آقا! آقاي پزشك عزيز! سلام عليكم و رحمة الله! مرض را كه تشخيص ندادي، سه تا مردانگي بكن.

1- راحت بگو بلد نيستم. از پيغمبر كه بالاتر نيستي. «قل» خدا به پيغمبر مي گويد: «قلَ إِنْ أَدْري » (جن/25) بگو: بلد نيستم. راحت بگو بلد نيستم. چرا خجالت...

2- پول ويزيت را پس بده. بگو: چون من مرض تو را تشخيص ندادم، پول را هم برگردان. اين دو تا.

3- بگو: فلاني در فلان محل در اين مرض تخصصش از من بيشتر است. به يك كس ديگر آدرس بدهد. اين پزشك متّقي است. تقواي پزشكي اين است. اخلاق پزشكي اين است.

1-نمي دانم. پول را پس بدهد. آدرس بدهد كه فلان پزشك بهتر است.

بلد نيستم. عالم است از او سؤال مي كنند، بگو: بلد نيستم. اصلاً روايت داريم كه بلد نيستيد به راحتي بگوييد: بلد نيستم.

6- شرم و حياي بجا و نابجا

آدم هايي كه خجالت مي كشند بگويند: نمي دانيم اينها معلوم مي شود حيا دارند و حيا دو رقم است. حيا عقل و حيا حمق. حديث داريم «الْحَيَاءُ حَيَاءَان » (بحار الانوار/ج 68/ص331) ما دو رقم حيا داريم. حيا عاقلانه، حيا احمقانه. حيا احمقانه كسي كه خجالت بي جا مي كشد. خجالت ندارد، بگو. آقاجون! من زن مي خواهم. مادرجون خواستگاري برو. نه! خجالت مي كشم. به همه ي رفيق هايش مي گويد: زن مي خواهم. به پدرش نمي گويد. به همه رفيق هايش مي گويد، به پدرش نمي گويد. من سراغ دارم عالمي را كه چند تا دختر داشت، خدا رحمتش كند. سيد پيرمردي بود. عالم بود. روي منبر گفت: طلبه ها! اگر داماد خوب كسي سراغ دارد من دختر دارم، خواستگاري بيايند اگر پسنديدند، بگيرند. پاي منبر او ما كلّي خنديديم. بعد ديدم اصلاً فرهنگ قرآن اين است. حضرت شعيب خودش به موسي گفت: من دوست دارم دخترم را به شما بدهم. اگر دامادي مثل موسي پيدا كرديد، دخترتان را مفت به او بدهيد. خانه دارد، ندارد. بابا طرف كمال دارد. سربازي رفته يا نرفته. پدرش چه كاره است؟ لهجه اش به ما مي خورد. ماشينش به ما مي خورد. شرايط فرهنگي، اقليمي، چه كار داري اينها همه را ول كن. مُخ به مُخ مي خورد. تفكر عروس و داماد به هم مي خورد. فكر مهم است. قالي كه مهم نيست. ما قالي داريم و او موكت. مگر ازدواج قالي و موكت است؟ ما ماشين داريم و آنها دوچرخه، مگر ازدواج ماشين با دوچرخه است؟ ازدواج آدم ها است و آدم ها ارزششان به مخشان است. و الا شكم را كه حيوان ها هم دارند. لباس را كه حيوان ها هم دارند. دندان را كه آنها هم دارند. پرواز را كه حيوان ها هم مي پرند. شرف ما به فكر ما است. فكر به فكر مي خورد؟ ديگر هيچ گير ندهيد. حديث داريم اول خواستگاري كه براي شما مي آيد، اگر گير اخلاقي و مكتبي و فكري ندارد، طفره نرويد. حالا بگذار باشد ببينيم كس ديگري هم مي آيد. يك وقت مي بيني مي گويد: باشد اين هم كه هست، در رفت كه رفت كه رفت. ديگر نيامد. دليلي ندارد شما عقب بياندازيد.

يكي از آفت هاي ديگر سوء استفاده هايي است كه مي شود. اين هم از آفات اجتماعي است. من دخترم را خانه ي شما فرستادم خياطي ياد بگيرد. چرا به او مي گويي: جارو كن؟ ظرف ها را بشوي؟ مگر كلفت شما است؟ من پسرم را فرستادم مكانيكي ياد بگيرد. چرا شما او را به نوكري مي گيري؟ اين سوء استفاده كردن است. هركسي هر پستي دارد بايد مواظب باشد از پست... قرآن يك آيه دارد مي گويد: «ما كانَ لِبَشَرٍ أَنْ يُؤْتِيَهُ اللَّهُ» (آل عمران/79) اگر يك بشري را خدا حكم و نبوت به او داد، اگر به يك بشري مقام نبوت داديم،حق ندارد بگويد: «كُونُوا عِباداً لي » شما نوكر من باشيد. بنده ي من باشيد. يعني خدا به پيغمبرها مي گويد: تو كه پيغمبر هستي حق نداري مردم رابه بردگي بكشاني. «ما كانَ لِبَشَرٍ أَنْ يُؤْتِيَهُ اللَّهُ» كسي حق ندارد به خاطر اينكه مقام نبوت دارد به مردم بگويد: «كُونُوا» باشيد «عِباداً لي» برده ي من باشيد.

7- خطر عقب نشيني از اصول و ارزش هاي ديني

يكي از آفات اجتماعي عقب گردها است. ارتجاع! در جبهه يك نفر گفت: پيغمبر كشته شد. جنگ احد! عدّه اي فرار كردند. عدّه اي خودشان را باختند. آيه نازل شد، حالا پيغمبر هم كشته شود يا از دنيا برود، شما بايد عقب گرد كني؟ آيه اش اين است. «أَ فَإِنْ ماتَ» عربي هايي كه مي خوانم قرآن است. اگر پيغمبر «مات» مُرد، «ميّت»، اگر پيغمبر از دنيا رفت، «أَ فَإِنْ ماتَ أَوْ قُتِلَ» يا در جبهه شهيد شد. «انْقَلَبْتُمْ عَلي أَعْقابِكُم » (آل عمران/144) يعني شما بايد برگرديد. از اين آيه معلوم مي شود مسلمان ها بايد تشكيلاتشان چنان باشد، كه حتي با رفتن اولين و بهترين رهبر هم نظامشان گسسته نشود. اين آيه براي تشكيلات است. اگر از شما بپرسند قرآن راجع به تشكيلات آيه دارد؟ يكي از آيات تشكيلات اين است. خداوند مي فرمايد: بايد نظام شما چنان منسجم باشد مثل اين ساختمان هايي كه اسكلت فلزي است، طوري ساخته مي شود كه اگر يك آهن آن هم برش دادي، ساختمان فرو نمي ريزد. «أَ فَإِنْ ماتَ أَوْ قُتِلَ» اينكه انسان به كسي تكيه كند كه... بله از شهرداري پول بگيريم كار فرهنگي بكنيم. حالا اگر شهردار پول نداد، هيچ پايين مي افتيم! از مراجع پول بگيريم، از تاجر پول بگيريم، خوب حالا اگر تاجر نداد، بايد از شهرداري، سازمان تبليغات، دفتر تبليغات، حوزه، مراجع، بازار، هيأت ها، از هركس مي توانيد كمك بگيريد، بگيريد. اما روي پاي خودتان بايستيد. به نحوي كه اگر او كمك نكرد، شما سرنگون نشويد. به من مي گويند: اين تخته سياه را تا چه موقع مي خواهي، سي سال است پاي تخته سياه... عوض كن ديگر. اين همه تكنولوژي عوض شده، تو خيلي اُمّل هستي. مي گويم: ببين، اين تخته سياه را هيچ كس نمي تواند از من بگيرد. پشت ماشين مي گذارم، كنار هر كوچه اي مي توانم بايستم كلاسداري كنم. اما اين تشكيلات شما يكي از اين ابزارش نباشد، فَشَل هستيد. قبر خصوصي بهتر از بهشت شريكي است. تخته سياه را كسي نمي تواند از من بگيرد، چون... ولي باقي چيزها، برق رفت، قوّه نداشتيم. آقاي قرائتي نمي خواهي حالا بعد از سي سال سبك كارت را عوض كني؟ چرا مي خواهم. منتهي من هم سبك را عوض كنم نياز دارم به يك تيم ها و گروه هايي كه اگر بودجه نباشد، ماشين نرود بياورد، تاكسي تلفني نباشد، شام و نهار نباشد قهر مي كنند، من هم پايين مي افتم. اما اينجا كل ايران با من قهر كند هيچ طوري هم نمي شود. دوربين را سرش را بچرخانند. من همين كار را ده سال قبل از انقلاب داشتم. بايد برنامه ريزي طوري باشد كه اگر امكانات بود، استفاده كنيم. اگر امكانات هم نبود سرنگون نشويم.

من يكوقت مثل زدم به كلمه ي «ورامين». گفتم: كلمه ي ورامين، همه كه باشد مي شود ورامين، اسم يك شهر است. حالا (واو) اش هم قهر كرد چه مي شود؟ رامين. اسم انسان است. (ر) هم قهر كرد، چه مي شود؟ امين، باز معنا دارد. مي گويند: فلاني آدم اميني است. (الف) هم قهر كرد. چه مي شود؟ مين، مين وسيله ي جنگي است. زمان جنگ! ميم هم قهر كرد، چه مي شود؟ يِن واحد پول است. (ي) هم قهر كرد، مي شود نون، كه مي خوري. (خنده حضار) يعني با هيچ عضوي اين ورامين سرنگون نمي شود. اما ما طوري سياست گذاري مي كنيم كه خيلي ها كارها بند است. اگر فلاني تلفن كند، نكند هيچي! اگر ماشين بيايد، سرويس نيايد هيچي! اگر فلاني كمك كند. يعني وابسته! وابسته به بانك و سود كه شد اقتصاد آمريكا هم باشد سرنگون مي شود. وابسته به نفت شدن غلط است. حالا اگر نفتمان خشك شد، بايد خودمان هم خشك شويم؟ از نفت كمك مي گيريم، اما نه طوري كه اگر نفت خشك شد، ايران خشك شود. من بايد از كاغذ استفاده كنم. اما اگر اين دفتر من گم شد نبايد فلج شوم. بالاخره دفترم گم شد، يادداشتم گم شد، خودم چهار تا حرف داشته باشم. رابطه ي ما با افراد بايد رابطه ي پتو باشد با ملحفه. پتو از ملحفه استفاده مي كند، هر وقت هم جدا شد، جدا شود. خود پتو يك پتو است. ما از آقايان استفاده مي كنيم، از دولت و ملت استفاده مي كنيم. اما يك طوري تكيه نمي كنيم كه اگر او افتاد پايين بيافتيم. اين روي پاي خودش، بچه هايمان هم بايد مستقل كنيم. يعني بچه ها از پدر و مادر استفاده كنند، اما هر بچه اي خودش يك كاري بكند. شغلش بايد در بازويش باشد. الآن اكثر بچه هاي ما هنر ندارند. يا خيلي هايشان حالا اكثر نگويم. به نان پدرش بسته است. ولذا مرتب مي گويد: چه كنيم؟ الآن وقتي مي گويند: فلاني هشت تا بچه است، مي گويد: اوه، اوه! هشت تا، اوه، اوه! چه مي دهد مي خورند؟ چون هشت تا يعني هشت تا شكم. حديث داريم اولاد بازو است. يعني تا گفتند: فلاني هشت تا بچه دارد، بگويند: خوشا به حالش! هشت تا، دو هشت تا مي شود 16 تا بازو دارد؟ بچه را اسلام مي گويد: «عضد» بچه بايد بازو باشد. الان بچّه بازو نيست. بچّه چيست؟ شكم است. تا مي گويند: هشت تا! مي گويند: بيچاره! عوضش بايد بگويند: بچّه، هشت تا بچّه دارد. 16 تا بازو دارد. يك خرده بايد اينها را حساب كنيم. در جامعه هركسي يك شغلي بلد باشد. دخترها فكر نكنند ليسانس باشند شغل دارند. ما چند ميليون ليسانس داريم، الآن شغل نيست. ما خودمان در نهضت سوادآموزي، از77 الآن ده سال است، يك نفر را استخدام نكرديم. نمي توانيم استخدام كنيم. اين دختر مي گويد: پس چه كنم؟ مي داني چرا؟ براي اينكه هنر دستي ندارد. هركسي بايد يك هنر داشته باشد. شغل دولتي بود الحمدلله، نبود الله اكبر! وابسته به هيچ كس نبايد شد. «وَ تَوَكَّلْ عَلَي الْحَيِّ الَّذي لا يَمُوت » (فرقان/58) مي گويد: توكّل مي كني، به خدايي توكّل كن كه نمي ميرد. باقي چيزها همه رفتني است. نفت خشك مي شود. مزرعه خشك مي شود. قنات خشك مي شود. پول گم مي شود. ماشين سرنگون مي شود. اعتبار از بين مي رود. زنده باد ها مرده باد مي شود. به هيچ چيزي تكيه نكن. «وَ تَوَكَّلْ عَلَي الْحَيِّ الَّذي لا يَمُوت » به خداي توكل مي كنيم كه ابدي است. «يا نعم الرفيق» در دعاي جوشن داريم خدايا تو رفيق خوبي هستي. قبل از توّلد با من بودي، بعد از مرگ هم با من هستي. باقي ها...



«اين قبيل دوستان كه مي بيني*** مگسانند دور شيريني»



خدايا خود ما، دين ما، دنياي ما، رهبر و دولت و امت ما، نسل و ناموس ما، مرز و انقلاب ما، هرچه كه به ما لطف كرده اي در پناه امام زمان حفظ بفرما. قلب آقا امام زمان را از ما براي هميشه راضي بدار.



«والسلام عليكم و رحمة الله و بركاته»



--------------------------------------------------------------------------------